آنچه در وب میپسندم

للحق

طرح نوشت : روزهای عجیبی شده. مردم متحیر در انتخاب میان جماعت خودخواه اصولگرا، که هیچ یک حاضر به گذشت و ائتلاف نیستند و همگی انگاری نعوذبالله حکم حضور از خود حضرت حق ستانده اند که تا ثانیه ی پایانی حماسه سیاسی شما مردم در صحنه باشند. اما چرک آلود تر از این حیرت، نفرت کورکورانه ی بعضی از ما به ظاهر دین مداران است نسبت به بعضی کاندیداها. این که به قالیباف رای می دهیم یا به جلیلی به والله نه دشمنی با حضرت علامه است نه خصومت با آیت الله! نه قالیباف منافق است نه جلیلی تندرو! برادران و خواهران خوبم. به احدالناسی مربوط نیست که نظر شما چرا فلانی نیست یا هست. اما نکته مهم در این گفتار و در هیاهوی آن افکار، انتخاب آزادانه و به دور از تعصب و افراطی گری ست.

پانوشت : بر خلاف رویه ی دوستان خوبم، باورم هست که رای ناقابل خودم را مستور نگه دارم. منت گذاشته و توقف ننمایید که مانع کسب است! راستی سوای انتخابات، نیم نگاهی هم به حجاز و پادشاه اش داشته باشید. یکی از نشانه های قوی آمدن موعود، همان جاست.

کاملا بی ربط: کاش دهخدا می دانست که دل تنگی معنا ندارد. درد دارد!