آنچه در وب میپسندم

یکی از خصلت های جریان عقلانیت اسلامی - و گفتمان انقلاب - این بوده که بیگانگان بخصوص استکبار را در عقب نگه داشتن ایران و لطمه زدن به آن موثر می دانسته؛ شبه روشنفکران و غربگرایان برعکس همواره می گفتند که ایراد از درون است و ما داریم تقصیرهای خود را به گردن دیگران می اندازیم...(مثلا پارادایم دو کتاب معروف «ما چگونه ما شدیم؟» نوشته ی صادق زیباکلام و کتاب «جامعه شناسی خودمانی» اثر نراقی همین است)

امروز که گفتمان انقلاب در یک تعادل و بلوغی دولتمردان را توصیه میکند که در حل مشکلات به داخل تکیه کنند و همه ی مشکلات را به بیرون ارجاع ندهند، چه شده که چهره های شاخص اصلاح طلبی و رسانه هایشان دائماً نقش تحریم ها را پررنگ  میکنند و درباره ی آثار آن بزرگ نمایی می کنند؟! رهبری گفته اند: کلید حل مشکلات در ظرفیتها و امکانات داخل کشور است.

اما اینان امروز کلید حل مشکلات را در سیاست خارجی و بطور صریح تر در نسبت با امریکا تعریف میکنند و احتمالاً برای حل مسائل در حوزه سیاست خارجی «اختیار تام» می خواهند. رهبری هم هرچند با این نگرش مخالف است ولی طبعاً عرصه را برای عمل فراخ می کند تا شبهه ها و بهانه گیری های آینده را خنثی کرده باشد.

شاید اقدام رهبری در طرح «نرمش قهرمانانه» و دادن «اختیار تام» خنثی کردن شبهه افکنی ها و بهانه گیری های آینده باشد. بالاخره بخشی از دولت تربیت شدگان مکتب هاشمی و خاتمی هستند. بالاترین تهدید آینده ی سیاسی ایران می تواند این باشد که عده ای افراطی ناتوانی در بهبود اوضاع اقتصادی را بهانه کنند تا به نظام فشار وارد کنند؛ شبیه نمایندگان افراطی مجلس ششم یا شبیه بهانه ی خاتمی در محدود بودن اختیاراتش...

پ ن: باید این پی نوشت را اضافه میکردم که البته من برخی افراطی ها را مخاطب قرار دادم وگرنه به شخص رئیس محترم جمهور و شعار اعتدالش خوش بین هستم.